Дополнительная обработка: Андрей Мятишкин (amyatishkin@mail.ru), Hoaxer (hoaxer@mail.ru)
[1] Так обозначены страницы. Номер страницы предшествует странице.
{1}Так помечены ссылки на примечания. Примечания в конце текста
Мацапура С. С. Товарищ сержант. — М.: Воениздат, 1976. — 159 с., портр. (Рассказывают фронтовики.) / Литературная запись П. С. Винокурова. Тираж 65 000 экз.
Подъезжают другие машины. Старший лейтенант Аматуни и лейтенант Погорелов рассматривают карту. Примерно в двух километрах впереди Т-образный перекресток. Комбат предупреждал, что здесь противник должен выставить сильное охранение. За перекрестком, в 4–5 километрах, предместье Иновроцлава.
Идем к городу. Снег все падает. Это и хорошо, и плохо. Снижает видимость не только противнику, но и нам. Но у нас преимущество нападающей стороны. Поворот дороги, еще поворот, подъем. Вижу Т-образный перекресток. На нем в 15–20 метрах друг от друга стоят три немецких средних танка, каждый развернут пушкой на свою дорогу. Экипажей не видно — сидят в машинах. Лейтенант Погорелов докладывает ротному, тот по радио в батальон. Получаем распоряжение: «Действуйте по обстановке, поменьше шума».
До перекрестка метров сто. Проходим половину расстояния, моторы фашистских танков не работают, башни неподвижны. Экипажи спят или пьяны? А может, и то и другое вместе? Спрашиваю Погорелова:
— Разрешите таран?
— Давай! — отвечает он. — Не отбей «ленивец».
Я уже говорил, что «ленивец» — самое уязвимое место танка, когда валишь даже обычные деревья. А при таране, когда бьешь вражеский танк, тем более. Конечно, и лишившись «ленивца», танк останется на ходу. Но придется выбросить несколько траков из гусеницы, перетянуть ее. В результате резко упадут и скорость машины, и ее маневренные возможности.
Говорю ребятам:
— Держитесь крепко, не то шишки набьете.
К первому танку подхожу сзади, сбоку, на самой низкой, первой скорости. Поддеваю его лобовой броней, переворачиваю. Хотел так же ударить и второй, но помешал глубокий кювет. Пришлось бить сильно, прямо в борт. От удара с немецкого танка сорвало башню. Разворачиваюсь к третьему, спешу, потому что грохот и скрежет двух таранов подряд и мертвого разбудят. В спешке ошибаюсь. Танк мой левой гусеницей заскакивает на вражескую машину, гнет ее пушку, скользит с большим креном на одной правой гусенице и едва не переворачивается сам.
Торможу. Выбираемся из люка. Десантники бегут к вражеским машинам, я осматриваю ходовую часть своей. Так и есть: лопнул бандаж на левом первом катке. Ну с такой неисправностью воевать еще можно.
Подъехали другие наши танки. Десантники волокут фашиста из машины, у которой сбита башня. Он оглушен, но помаленьку приходит в себя. Старший лейтенант Аматуни с помощью Гришпуна допрашивает пленного. Он отвечает, что экипажи держали связь по радио и телефону с дозором (с тем, который мы сняли). Под броней с заглушенным мотором стало холодно. Выпили для согрева и задремали.
Командир роты связывается с батальоном. Получает приказ: «Быстро к городу. Задача прежняя». Старший лейтенант Аматуни пересаживается в нашу машину. Идем к Иновроцлаву на четвертой скорости, машина от машины в 100–120 метрах. Это на случай, если головная попадет в огневую засаду.
Отделявшие нас от Иновроцлава четыре-пять километров проскакиваем за несколько минут. Мелькают домики пригородного поселка, на выходе из него танки вынуждены остановиться. Противник ведет по дороге сильный огонь. Кто поставил фашистов в известность о нашем приближении, не знаю, но факт остается фактом: встретили так, словно ждали.
От городского вокзала бьют танковые пушки, справа, с окраины, — артиллерийская батарея. Фашисты пытаются контратаковать, пускают танки. Типичный ночной бой. И мы, и они ведем перестрелку, целясь по вспышкам орудийного огня. Вижу впереди язычки пламени. Они пляшут по контуру вражеского танка. Он стоит поперек дороги, закупорив ее. Добиваем этот танк. Гул двигателей других машин удаляется. Контратака отбита, однако артиллерийский огонь не стихает.
Старший лейтенант Аматуни приказывает Матвееву, Михееву и Пилипенко рассредоточиться левее дороги и оттянуть на себя огонь противотанковой батареи. Наша машина сворачивает вправо. Ищем обозначенную на карте лощину. Она должна вывести нас к окраине города, в тыл вражеской батарее.
Угадываю лощину по кустикам, ее обрамляющим. Спуск крутой, лощина глубокая. Это хорошо — высокие откосы скрадывают шум двигателя. Лейтенант Погорелов, приоткрыв верхний люк, «выслушивает» батарею.
— Слева! — кричит он мне.
Подъем из лощины пологий. Метрах в ста левее и сзади нас вспышки озаряют ведущие огонь орудия. Мчимся к ним. Вижу, как суетятся гитлеровцы, разворачивая пушки стволами в нашу сторону. Одну все-таки успели развернуть и выстрелить. Снаряд срикошетировал о башню, снопы искр осветили танк изнутри. И тут же пушка оказалась под гусеницами танка.
Разделавшись с фашистской батареей, все четыре машины двинулись к центру города. Построились ромбом. Головной танк вел пушечно-пулеметный огонь вдоль улицы, правый — по нижним этажам и подвалам левой стороны улицы, левый танк, наоборот, — по правой ее стороне. Как бы наперекрест. Замыкающий танк развернул башню стволом назад. Десантники снова забрались на броню и вели наблюдение, а когда было необходимо, били из автоматов по подворотням и подвалам, уничтожая засевших там фаустников. Гитлеровцы, вооруженные фаустпатронами, были чрезвычайно опасны для нас в тесноте городских улиц.
Здесь я хочу рассказать еще об одном способе борьбы с ними, который выработала практика. Фаустник, чтобы поразить движущийся с хорошей скоростью танк, должен близко к нему подобраться. Десантники, сидящие на броне, видят местность сверху, поэтому, особенно в темноте, не всегда могут своевременно заметить замаскировавшегося фаустника. А механик-водитель из открытого люка ведет наблюдение как бы снизу вверх и часто первым замечает противника. Дело тут решают секунды, и мы всегда держали пистолет под рукой, в переднем кармане комбинезона. Разумеется, механик-водитель должен стрелять из этого оружия без промаха.
Тогда на иновроцлавских улицах в первый час боя мы фаустников не встретили. Судя по всему, командование вражеского гарнизона не успело среагировать на прорыв наших танков в город в обход главной дороги с востока.
Все так же ромбом выезжаем на центральную площадь. Слева кинотеатр, возле него десятка полтора легковых немецких машин и вездеходов. Двери кинотеатра широко распахнуты, в полосе света толпа солдат и офицеров. Кто-то из наших ребят таранит танком автомашины, всаживает в подъезд два снаряда подряд.
Не задерживаясь, мчимся дальше. Впереди еще одна площадь, на ней костел. Нам бы, как выяснилось впоследствии, свернуть от церкви влево, но мы потеряли ориентировку, пошли прямо. Опять предместье, за ним поле. За проволочной изгородью аэродром. Ворвались на него, подожгли и протаранили несколько истребителей и бомбардировщиков.
— Не туда выскочили, — говорит старший лейтенант Аматуни. — Давай обратно к церкви.
Вернулись к церкви. Противник уже организовал оборону. Из улиц, выходящих на площадь, ведут по нас огонь противотанковые орудия. С чердаков, из подворотен и подвалов строчат автоматы и пулеметы. Рвутся фаустпатроны.
Командир роты быстро расставляет машины так, чтобы они прикрывали друг друга огнем. Пермяков и Дарбинян заводят свои танки в арки подворотен, Шиндиков мне не виден, он где-то за углом. Я задним ходом заезжаю в магазинную витрину. Наблюдение и обстрел хорошие, в трех направлениях. Десантники — а их у нас более двадцати человек — прикрывают машины от фаустников.
Ведем огневой бой. Результаты его в темноте определить трудно. Во всяком случае, фашисты держатся на почтительном расстоянии. Командир роты связывается по радио с батальоном, коротко докладывает обстановку. Получив какое-то распоряжение, приказывает командирам машин:
— Выходим из боя, прорываемся на западную окраину, к мосту.
Смотрю на часы: без нескольких минут два часа ночи 21 января 1945 года.
Старший лейтенант Аматуни уже сориентировался по карте в лабиринте городских улиц. Прикрывая друг друга огнем, танки сворачивают от церкви влево. Минут десять хода — и мы через западную окраину Иновроцлава выезжаем к мосту. Шагах в ста от него встретил нас фаустник. Вижу вспышку, давлю на газ. Фаустпатрон взрывается, задев металлическую ленту, которой крепится к танку запасной бачок. Машина повреждений не имеет, но ранен санинструктор из десанта.
Этот мост мне и по сей день иногда снится. Узкий и кривой. Может, и не был он таким, может, спуск к нему был круто завернут, но в памяти засела именно его странная кривизна. Темно ведь, фаустник сидит на фаустнике, работаешь рычагами и педалью как бешеный.
При выезде с моста, на подъеме, стояло большое дерево. Я увидел, как из-за него высунулась голова в каске, потом плечо и труба фаустпатрона. Фашист был в десяти шагах, я выстрелил в него из пистолета, он упал. Тут же десантники из автоматов уложили еще двоих охотников за танками.
Когда наши машины уже миновали городское предместье и мост и главная опасность — быть подбитым в какой-нибудь узости — миновала, мы понесли потери от одной-единственной автоматной очереди. Случай этот достаточно показателен, и я хочу на нем остановиться.
Известно, что механик-водитель танка ведет наблюдение либо через триплекс, когда передний люк закрыт, либо прямо через открытый люк. У каждого из этих способов наблюдения есть свои положительные и отрицательные стороны. В первом случае механик-водитель защищен от пуль и осколков, бьющих по лобовой броне, но резко ограничен обзор местности. Во втором случае, наоборот, хорошо просматривается местность, а следовательно, есть возможность маневрировать машиной, но зато нет гарантий даже от случайной пули. Конечно, в бою первый способ предпочтительнее, и механик-водитель должен вести наблюдение только через триплекс, с закрытым люком. Однако, как во всяком правиле, здесь тоже есть исключения.
В ходе ночных боевых действий или в сильный туман, дождь, снегопад, когда видимость снижается до считанных метров, а танк, в силу сложившейся обстановки, движется на высокой скорости, механику-водителю приходится держать люк открытым. Иначе он может угробить машину, — например, свалит с узкого моста или подставит под выстрел фаустника.
Для того чтобы обеспечить минимум безопасности и вместе с тем сохранить хороший обзор и возможность маневра, опытные механики-водители поступали так: люк откроют, но броневую его крышку не закрепляют стопором. При движении танка она колеблется на пружине — то прикроет люк, то откроет. Колебания достаточно частые и ты хорошо видишь местность. С другой стороны, эти же колебания броневой крышки в какой-то мере защищают от пуль и осколков. А при необходимости, поскольку крышка не застопорена, можно моментально ее захлопнуть и перейти к наблюдению через триплекс.
В машине младшего лейтенанта Михеева механиком-водителем был сержант Шиндиков — парень очень боевой, но недостаточно оп
Oto tłumaczenie autorstwa zaprzyjażnionej z "Bastionem" Ewy Wiśniewskiej z Inowrocławia:
Macapura Siergiej Stiepanowicz-sierżant
"Wojenna literatura"
Wydanie:Macapura C.C. towarzysz sierżant-M,1976.
Książka na stronie: militera.lib.ru/memo/russian/matsapura_ss/ill.html
Ilustarcje:
Podjeżdżją inne, następne czołgi. Porucznik Amatuni i podporucznik Pogorjełow przeglądają mapę. Przed nimi w odległości 2 km znajduje sie skrzyzowanie. Dowódca batalionu uprzedzał, że tutaj przeciwnik powinien wystawić silna obronę. Za skrzyżowaniem w odległości 4-5 km przedmieście Inowrocławia. Jedziemy w kierunku miasta. Śnieg ciągle sypie. To dobrze i źle. Pogarsza się widoczność nie tylko przeciwnikowi, ale i nam. My jednak mamy przewagę atakującej strony. Zakręt drogi, jeszcze zakręt, wzniesienie. Widzę wzniesienie. Na nim w odległości 15-20 m od siebie stoją trzy niemieckie czołgi. Każdy jest zwrócony działem na swoją drogę. Załogi nie widać-siedzą w maszynach. Podporucznik Pogorjełow melduje dowódcy kompanii przez radio do batalionu. Otrzymujemy rozkaz:
-Postępujcie zgodnie z sytuacją bez hałasu.
Do skrzyzowania około 100 m. Mijamy połowę odległości. Silniki niemieckich czołgów nie pracują, lufy są nieruchome. Załoga śpi czy pijana? A może wszystko razem? Pytam Pogorjełowa:
-Pozwolicie taranować?
-Zaczynaj-odpowiedział.-Nie uszkodź "leniucha".
I już mówił, że "leniuch" to najsłabsze miejsce czołgu, które można uszkodzić obalając nawet zwykłe drzewa. A przy taranowaniu, kiedy atakujesz nieprzyjacielski czołg, tym bardziej. Oczywiście uszkodziwszy "leniucha" czołg nadal zostaje na chodzie. Wystarczy wyrzucić kilka ogniw z gąsienicy i naciągnąć ją. W rezultacie gwałtownie, ostro spadnie szybkość cxzołgu i możliwość manewrowania. Mówię kolegom:
-Trzymajcie się mocno, jak nie, to nabijecie sobie guzy.
Do pierwszego czołgu podchodzimy z tyłu, z boku z najmniejszą szybkością, bardzo powoli.
Podnoszę, podrywam jego pancerz od przodu, odwracam go. Chciałam tak samo uderzyć i drugi raz, ale przeszkodził głęboki rów. Musiałem dlatego uderzyć silnie w bok. Uderzenie zerwało z niemieckiego czołgu wieżę. Zwracam się do trzeciego, spieszę się, dlatego, że hałas i zgrzyt dwóch uderzeń taranowania czołgów obudzą umarłego. W pośpiechu popełniłem błąd. Mój czołg lewą gąsienicą wpada na niemiecką maszynę, zgniata jego działo, ześlizguje z dużym przechyleniem na prawą gąsienicę, że prawie nie przewróciłem się sam. Hamuję. Wychodzimy z włazu. Piechota czołgowa biegnie do nieprzyjacielskich czołgów, a ja oglądam swój czołg. Jest tak: pękła obręcz na lewym walcu. Z taką niesprawnością można jeszcze prowadzić walkę. Podjechały następne nasze czołgi. Piechota wywleka Niemca z czołgu, który miał rozwaloną wieżę. Jest ogłuszony, ale wolno przychodzi do siebie. Porucznik Amatuni z pomocą Griszpuna przesłuchuje jeńca. On odpowiada, że załoga utrzymywała łączność przez radio i telefon z patrolem (z tym, którego myśmy zdjęli).
Silnik był wyłączony i w czołgu zrobiło się zimno. Wypiliśmy na rozgrzewkę i zdrzemnęliśmy się.
Dowódca kompanii łączy się z batalionem. Otrzymuje rozkaz:
-Szybko do miasta. Zadanie takie samo.
Porucznik Amatuni przesiada się do naszego czołgu. Jedziemy do Inowrocławia na czwartym biegu. Czołgi jadą od siebie w odległości 100-120 m. To na wypadek, gdyby czoło wpadło w ogniową zasadzkę. Oddzielające nas od Inowrocławia 4-5 km przeskakujemy w ciągu kilku minut. Znikają domki przedmieścia. Czołgi jednak musiały zatrzymać się, gdyż przeciwnik prowadzi na drodze silny ogień.
Ktoś chyba powiadomił faszystów o naszym zbliżaniu się, ale fakt pozostaje faktem. Spotkali nas jakby na nas czekali. Z dworca miejskiego biją armaty czołgów, z prawej, z peryferii ostrzał artyleryjski. Faszyści próbują kontratakować, puszczają czołgi. Typowy nocny bój. Zarówno my jak i oni prowadzimy strzelaninę.
Widzę w przodzie języki płomieni na niemieckim czołgu, który stoi w poprzek drogi tarasując ją. Niszczymy ten czołg. Warkot silników innych czołgów oddala się. Kontratak zostł odparty, jednakże ogień artyleryjski nie milknie. Porucznik Amatuni rozkazuje Matwiejewowi, Michiejewowi i Pilipience rozdzielić się z lewej strony drogi i ściągnąć na siebie ogień przeciwpancernej baterii. Nasz czołg skręca w prawo. Szukamy zaznaczonego na mapie parowu. Powinien on nas wyprowadzić na przedmieścia miasta, na tyły nieprzyjacielskich baterii. Znajduje parów po krzaczkach go okalających. Zbocze jest strome, rów wysoki. To dobrze, wysokie zbocza tłumią szum silnika. Porucznik Pogorjełow uchylił pierwszy właz, wsłuchuje się w odgłosy baterii niemieckiej.
-Z lewej-krzyczy do mnie.
Wyjazd z parowu jest łagodnie pochyły. Około 100 m z lewej strony i z tyłu od nas wybuchy oświetlają prowadzące ogień czołgi. Jedziemy w ich kierunku. Widzę jak uwijają się hitlerowcy, przesuwają i ustawiają armaty lufami w naszą stronę.
My zdążyliśmy w końcu wystrzelić. Pocisk rykoszetem odbił się o wieżyczkę, snop iskier oświetlił czołg z zewnątrz. I wtedy wieżyczka znalazła się pod gąsienicami czołgu.
Uwolniwszy się od niemieckiej baterii wszystkie cztery czołgi ruszyły do centrum miasta. Uformowaliśmy romb. Główny czołg prowadził ostrzał czołowy i z karabinu maszynowego wzdłuż ulicy. Czołg z prawej strony ostrzeliwał niskie piętra i piwnice lewej strony ulicy. Lewy czołg na odwrót-po prawej stronie. Jakby na krzyż. Czołg zamykający skierował lufę do tyłu. Piechota znowu wdrapała się na czołg i prowadziłą obserwację, a kiedy była potrzebna,to strzelali z automatów w bramy i piwnice zabijając ukrywających się faszystów.
Hitlerowcy uzbrojeni w panzerfausty byli wyjątkowo niebezpieczni w ciasnocie miejskich ulic. Teraz chcę opowiedzieć jeszcze o jednym sposobie walki z nimi wypraktykowanym w boju. Żeby rozbić poruszający się z dużą szybkością czołg, żołnierz obsługujący panzerfaust powinien zblizyć się do czołgu. Piechota siędząca na czołgu widzi teren z góry, dlatego szczególnie w nocy nie zawsze mogą w porę zauważyć zamaskowany panzerfaust. Mech-kierowca z otwartego włazu prowadzi, obserwuje jakby z dołu do góry i często pierwszy zauwąża przeciwnika. O akcji decydują sekundy, a my zawsze trzymalismy pistolet pod ręką w przedniej kieszeni kombinezonu. Rozumie się, kierowca powinienie strzelać z broni bez pudła. Wtedy na inowrocławskich ulicach w pierwszej godzinie walki panzerfaustów nie spotkaliśmy. Widocznie komendanci nieprzyjacielskiego garnizonu nie zdążyli zareagową na wdarcie się naszych czołgów do miasta od strony głównej drogi ze wschodu. Szykiem rombowym wjeżdżamy na centralny plac, z lewj strony kinoteatr, obok niego kilkanaście samochodów osobowych i terenowych wojskowych. Drzwi teatru są szeroko otwarte. W smudze światła widać grupę żołnierzy i oficerów. Ktoś z naszych taranuje czołgiem samochody i pakuje w podjazd dwa pociski pod rząd. Nie zatrzymując się jedziemy dalej. W przodzie jeszcze jeden plac, na nim kościół. Należało, jak wyjaśniło się później skręcić od kościoła w lewo, ale my straciliśmy orientację, poszliśmy prosto. Znowu przedmieście, za nim pole. Za przeciągniętym ogrodzeniem lotnisko. Wtargnęliśmy na nie. Podpaliliśmy i staranowaliśmy kilka mysliwców i bombowców.
-Żle wjechaliśmy-mówi porucznik Amatuni.-Wracamy do kościoła.
Przeciwnik juz organizował obrone. Z ulic wychodzących na plac prowadzą do nas ogień z broni przeciwczołgowej. Ze strychów, bram i piwnic terkoczą automaty i karabiny maszynowe, wybuchaja pociski pancerfaustów.
Dowódca kompanii szybko rozstawia czołgi tak, żeby osłaniali siebie wzajemnie ogniem. Piermakow, Darbinian kierują swoje czołgi w bramy. Szindikowa nie widziałem, on jest gdzieś za rogiem, ja tyłem wjeżdżam w witrynę sklepową. Obserwuję i ostrzał jest dobry w trzech kierunkach. Piechota-a mamy ponad 20 ludzi, bronią czołgu od panzerfaustów. Prowadzimy bój ogniowy. Rezultaty tego w ciemności trudno okreslić. Na wszelki wypadek faszyści trzymają się w solidnej odległości.
Dowódca kompanii łączy się przez radio z batalionem, krótko referuje sytuację. Otrzymawszy jakieś polecenie rozkazuje dowódcom czołgów:
-Kończymy bój, przenosimy się na zachodnią strone na most.
Patrzę na zegarek: za kilka minut druga godzina 21 stycznia 1945 roku. Porucznik Amatuni już zorientował się na mapie w labiryncie ulic. Osłaniając się wzajemnie ogniem czołgi skręcają od kościoła w lewo, dziesięć minut jazdy i porzez zachodni kraniec miasta wyjeżdżamy w stronę mostu. Sto kroków od niego natknęlismy się na panzerfaust. Widzę błysk, daje na gaz, pocisk pancerfausta wybucha zaczepiając metalową taśmę, którą jest przymocowany zapasowy zbiornik. Uszkodzeń nie ma, ale został ranny żołnierz piechoty. Ten most śni mi się czasami po dziś dzień, wąski i krzywy. Może i nie był taki, może tylko zejście było spadziście zakręcone, ale w pamięci utwiła mi jego dziwna krzywizna.
Wszędzie ciemno, panzerfaust obok panzerfaustu, poruszam drążkiem i pedałem jak szalony. Przy wyjeździe z mostu na podjeździe stało duże drzewo, zobaczyłem jak zza niego wysunęła się głowa w chełmie, potem ramię i rura panzerfausta. Faszysta był o 10 kroków. Wystrzeliłem do niego z pistoletu. On upadł. Wtedy piechota z automatów położyła jeszcze dwóch ukrywających się za czołgami. Kiedy nasze czołgi minęły już osiedle podmiejskie i most, główne niebezpieczeństwo czyhające w ciasnocie mineło. Ponieślismy straty od jedynej serii z automatu. Wypadek ten był pewnym błędnym przykładem i chcę się nad nim zatrzymać. Wiadomo, że kierowca czołgu prowadzi obserwację albo przez triplex, kiedy przedni luk jest zamkniety, albo przez otwarty luk. Każdy z tych sposobów obserwcji ma swoje dobre i złe strony. W pierwszym, kierowca jest osłonięty przed kulami i odłamkami uderzającymi w przód czołgu, ale mocno ogranicza pole widzenia. W drugim, na odwrót, dobrze ogląda się teren, więc jest mozliwość kierowania czołgiem, ale wtedy nie ma gwarancji, że nie zostanie się trafionym przypadkową kulą. Oczywiście w walce pierwszy sposób jest bardziej pożądany i kierowca powinien obserwować tylko prze triplex z zamknietym lukiem. Jednakże jak w każdej regule, tutaj także są wyjątki. W czasie nocnych walk, albo w silnej mgle, deszczu, śnieżycy, kiedy widoczność spada do kilku metrów a czołg znajduje się w skomplikowanej sytuacji, jedzie z dużą szybkością, kierowca-mechanik musi mieć otwarty luk. Inaczej może wykończyć maszynę, np. spaść z wysokiego mostu albo wystawić czołg pod obstrzał panzerfaustów. Aby zabezpieczyć minimum bezpieczeństwa, mieć dobre pole widzenia i mozliwość manewru doświadczeni kierowcy robili tak: otwierają luk i nie zamykaja ryglem jego pancernego daszku. Podczas ruchu czołgu on kolebie się na sprężynie, to zamknie, to otworzy luk. Kolebanie jest dostatecznie częste by dobrze widziec okolicę. Z drugiej strony kolebiący się daszek w jakimś stopniu chronił od kul i odłamków. Ponieważ daszek nie był zaryglowany można było go momentalnie zamknąć i zacząć obserwację prtrzez luk.
W czołgu podporucznika Michiejewa mechanikiem-kierowcą był sierżant Szindikow-chłopak bardzo bojowy, ale mało doświadczony. Z samego początku...
Dołączył: 20 Mar 2006 Posty: 10273 Skąd: Piękny kraj!
Wysłany: Czw 05 Kwi, 2007 15:13
No,kawał dobrej roboty z tym tłumaczeniem.Ukłony dla tłumaczki
Taka wspomnieniowa beletrystyka, zbliżona do Svena Hassela,ale jak najbardziej wskazana jako lektura uzupełniająca wiedzę nt.Inowrocławia sprzed ponad 60-ciu lat.W której publikacji natknąłem się na zdjęcie załogi T-34 - być może to ci z opisu? W każdym bądź razie podoba mi się
Bardzo ciekawe. Swoją drogą gdzieś czytałem, że najczęstszym sposobem wyłączenia czołgu z walki były nie bezp. trafienia, ale tzw. inne :-) Czyli własnie taranowanie, wszelkiego typu awarie, w tym brak paliwa a także bezpośrednie zastrzelenie załogi, w czym przodowali np. Finowie podczas wojny Sowiecko-Finskiej w 1939 roku. Niedoświadczeni wtedy Rosjanie wjeżdżali wtedy do miasta czołgami bez odpowiednie osłony piechoty. Finowie niszczyli ich za pomocą "koktaili Mołotowa" lub skacząc z okien na korpusy czołgów i strzelając przez włazy do środka czołgu.
Podobną -idiotyczną taktykę zmasowanego uderzenia czołgów w mieście stosowali całkiem niedawno czerwonoarmiści podczas próby zajecia stolicy CZECZENI- GROZNEGO,podczas I i II wojny czeczenskiej w latach 90-tych XX wieku,kiedy to czeczeńscy bojownicy zmasakrowali kilkaset radzieckich czołgów w bardzo krótkim czasie.
Konkretną taktykę niszczenia czołgów pokazali Polacy pod Mokrą we wrzesniu 1939 roku,kiedy nasi kawalerzyści w przeciagu jednego dnia zniszczyli kilkadziesiat niemieckich maszyn ogniem z najbardziej nowoczesnych wówczas na świecie działek przeciwpancernych(oryginał -rewelacja-w Muzeum POW Bydgoszcz),którym nie był w stanie oprzeć się żaden niemiecki pancerz w 1939 roku.Wystarczył Polakom rewelacyjny sprzęt,odwaga i wyszkolenie.
Także w czasie Powstania Warszawskiego chłopcy z AK doskonale radzili sobie z niemieckimi czołgami stosując butelki z benzyną,których celne użycie przez powstanców potęgowało u Niemców strach przed makabryczną śmiercią w płonącym czołgu.
Faustus,zdjęcie o którym mówisz,mam jego kopię.Widać tam czołg T-34 wraz z ok.8-ioma żołnierzami sowieckimi min.Alejnikowem i Macapurą-autorem wspomnień z Inowrocławia.
Dołączył: 20 Mar 2006 Posty: 10273 Skąd: Piękny kraj!
Wysłany: Pią 06 Kwi, 2007 21:00
Zgadza się.Jest ono w którejś z publikacji,tylko teraz nie pamiętam w czym to mam Jakaś "Ziemia kujawska" czy "Dzieje Inowrocławia"? nie pamiętam,a może jakaś całkiem inna....proszę o podpowiedź kol.Aldka
Mam to w jednodniówce "Nowiny Inowrocławskie" wydanej z okazji 60-tej rocznicy wyzwolenia (zdobycia-dop.ALDEK) Inowrocławia w 1945 roku przez Armie Czerwoną oraz w jedniodniówce wydanej z okazji 800-lecia Inowrocławia.
Dołączył: 20 Mar 2006 Posty: 10273 Skąd: Piękny kraj!
Wysłany: Nie 08 Kwi, 2007 12:40
Ufff...w końcu znalazłem.U mnie jest to m.in. w "Wyzwolenie Miasta Inowrocławia i pierwsze lata po drugiej wojnie światowej" - katalog wystawy 1945-1975, Inowrocław 21 stycznia 1975
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
Album
